. KONTUKE

Denbora luzea labur joan zait, eta igarotze azkar horretan utzi zaitut gerorako. Geroa, orain, bihar, etzi edo batek daki noiz izan daitekeen denbora horretarako utzi zaitut. Sakonki arnastea otutzen zaidanerako, gogoeta egitea; pentsatzeari ez baitiot inoiz uzten, baina hausnarketak etenaldia eskatzen du, bai edo bai. 

Aurten baina, gutxitan pausatu naiz. Hain bizirik izan dut aldartea, non ene buruari hitzetan adierazteko une tipiak ere kendu dizkiodan. Hara eta hona, hona eta hara, galderak mila, pentsamenduak beste hainbeste, baina gogoetak urriak, idazkiak lain. 

Agian atzo eta gaur bizitakoak izanen dira biharko inspirazio iturri, edo ez. Beharbada, bihar ez, etzi. Aldartearen arabera, eta atzo eta etziko kezka berdinekin gaur eta bihar, itzuliko naiz gerora.

Hitzak ez baitaude inoiz sobera …

Kantuke

Ez denaren izatearekin egiten dugu amets,

litekeenaren orainarekin,

izan zitekeenaren damutan.

Ez denak, baina, ez du izaterik,

eta izaterik ezean, ez da ezer,

ez bada alegi, ez bada amets.

Kantuke

Ene maite,

Sentitzen dut aitortzea ezin oroi naitekeela zure besarkada eta musuez. Hain zait zaila bizi ez dudana oroitzea, zutaz ahaztea bezain. Ametsetan baina, sakonki ditut sentitzen.

Egunero zurekin oheratzen naiz ene ohe huts hotzean. Urrutiko lurralde ezkutuetan elkartzen gara gauero, irudimenak eskain diezaguken bazterrik ederrenean. Berdin zabaltzen dizkiogu besoak itsaso zein mendiari, zure ondoan paraje guztiak urrezko dira eta bihurtzen. Larre hezean etzanda gaudela laztantzen gaitu haize leunak, eta gauero bezala zeruko izarren distirak zure gorputz biluzia janzten du. Perfektuegia.

Desiozko zure begiradapean lehertzen naiz eta baimenik gabe lapurtzen dizkizut laztan eta ferekak. Debekatuak gaudela badakigu, baina zuk musuz isilarazten dituzu kontzientziaren oihu ozenak. Debekuak desioa bizituko balu bezala egiten dute bat gure arimen garrasiek. Eztanda batean gure gorputz beroen hozkirriak geldiarazten du denbora maindire azpiko ametsetan. Erruduntasuna urruneko ahots leun bat baino ez da gure gau debekatuetan.

Biharamunean, egunero legez, ilargiarekin elkar banaturiko sekretuak egunsentiarekin batera ezkutatuko dira. Zaude lasai. Ez izan beldurrik. Hemen, ilunaren babesean, ez gaitu eta inork ikusiko. Gure bekatuak seguru daude irudimenaren mundu zabalean; ez dago eta norberaren pentsamenduak baino gauza pribatuagorik. Aska ezazu bihotza, eta izan gaitezen bat gauak iraun bitartean. Goza dezagun eguzkiak gure desioak erre artean.

Gaurkoan ere, ilundu orduko egingo dugu hegan. Atzoko ohe berdinean nauzu esperoan. Hegorik gabe ez baitut eta aireratzerik. Ez eta arnasarik gabe bizitzerik. Maitatu nazazu isilean bada ere, biharko egunetan sinesten jarrai dezadan.

Esperantza dut arnas.

Ene espero honetan, bihar ere, ekialdeko lehen izpiekin itzartzean, nik ohi dudan era berean nire izarek zure falta sentituko dute. Atzo legez, hasperen batean saiatuko naiz ahazten, errealitatearen krudelak oroitarazi didala, bart ezin izan zaitudala ahantzi.

Beka dezagun,

Zure maitale platonikoa

Kantuke

Hizkuntza baten menturan dena murritz gelditzen da egun,

hargatik bertze zonbaitño ere ahalaz ikas ditzagun;

bat edo bida ez laizke gaizki etor gurearen lagun,

bainan lehenik eta non nahi izan gaiten gu euskaldun.

Nihaurek ere nik konprenitzen ditut bi mintzaira arrotz,

mintzatu ere egiten ditut behartua naizen oroz;

horiek hola ni euskarari nago bihotzez ta gogoz,

ez ederraren gatik bakarrik, bainan gurea de1akotz.