Atzerritik 4.0
Kaixo
Ama, Kaixo Aita, Kaixo txiker,
Ez
dakit beharrezkoa ote den orri zuri oso bat tintatzea finean bi hitz direnean
esan beharrekoak. Hare gutxiago agurra papereratzen hasi naizenetik bidaliko ez
dizuedan gutun bat dela dakidanean. Baina tira, orri zuriek lasaitasuna ematen
didate nonbait. Horregatik dut idazten. Beharbada irakurriko ez duzuela jakinik
gai izango naiz isilarazten dudana esateko, konplexurik gabe. Lotsak
isilarazten nauela aitortzekotan egon naiz, baina ez dut uste lotsa denik
senitartekoei maitasuna adieraztean eteten gaituena, ohitura falta baino.
Gu
ohituak gaudelako besarkadak eta muxuak ematera, honetaz eta hortaz libreki eta
lasaitasun osoz hitz egitera, etxetik edozelan jantzita, edo jantzi gabe
ibiltzera, komunean kisketarik ez edukitzera… Gauza hutsalak direla uste dugu,
baina sinets zaidazue ezetz. Garrantzitsuak direla benetan. Finean maitasuna
baitira, konplizitatea. Horregatik, agian, han nengoelarik ez nuen hitzen
beharrrik sentitzen, egunero keinuak nituelako. Maitatua sentitzeko eta maite
zaituztedala erakusteko. Etxetik kanpo, ordea, zeharo ezberdinak dira
pertsonarteko erlazioak.
Bada,
iparraldera heldu bezain laster konturatu nintzen bi musu ematea askorentzat
demasa dela. Ez soilik arraroa, baizik demasa. Guretzat kortesiazko den hori,
gehiegi omen da. Pentsa zer den besarkada bat edo ezpainetan muxu bat ematea… Hotzak
dira horretarako. Nahiz pertsonarik lagunkoi eta alaienak izan, garesti daude
musuak. Zuek badakizue zer den talde kirola. Imaginatu nolakoak diren hemen, ez
direla partidak bukatuta batera dutxatu ere egiten. Haientzat normalena izango
da, niretzat, aldiz, shock-a. Konfiantza falta transmititzen dit. Faltan
botatzen dut gertutasuna, taldekideena, lagunena, familiarena, zuena.
Esaten
ez dizuedan arren, faltan botatzen zaituztet. Asko. Egunero deitzen ez dizuedan
arren, deitzen dizuedanean esatekorik ez dudala ematen duen arren, musu asko
emango nizkizueke, besarkada gehiago. Baina arrotza da atzerrian egonda etxean
bezain gertuko izatea, ez direlako eguneroko istorio txikiak partekatzen. Erlazioa
estutzen duten horiek. Ez ditugulako eguneroko keinu txikiak, onak eta txarrak,
partekatzen. Horregatik jarri naiz gaur idazten, keinu txikien faltan hitz
mardulen bat idazteko kapaza ote nintzen frogatzeko. Baina ez dakit lortzen
hari naizen. Nire poesiazko idazki txukunen itxurarik ez diot eta aurkitzen
nire pentsamenduen joan etorri honi.
Zenbat
buelta ematen ditugun soilik aitortzeko goizeko kafearekin batera doan nire
aurpegi ilunei zuen ‘egun on’-ak falta zaizkiela; suteko barran bakarrik
bazkaltzean lau eserlekuko gure mahai borobilaz gogoratzen naizela; etxera
heltzean elkarrizketa motz baina bizien beharra senti dudala; sofan botata
mundu zoro honen hutsak norekin komentatu falta zaidala; gauean gabon esatearekin
batera musu emango didan hori nahi dudala ene ondoan; haserretzean ulertuko
nauena; triste nagoenean eskatu gabeko besarkadak emango dizkidana eta begirada
batekin munduko maitasun guztia oparitzen didazuen zuek, faltan botatzen
zaituztedala. Keinuetan, muxuetan, besarkadetan, zareten izate eder horretan.
Zenbat
buelta ematen ditugun soilik bi hitz esateko: maite zaituztet.
Ohitura
faltagatik isiltzen den alaba,
Muxu
eta besarkadak har itzazue egunero.