Mezuak
Data honetako argitalpenak ikusgai: otsaila, 2016
Ta sartu bada, zergatik sartu den ere ez dakit.
- Lortu esteka
- X
- Helbide elektronikoa
- Beste aplikazio batzuetan
Maiz negarretan leherturik,
babes pozoindu bat behar:
Besarkatzen dugu elkar
elkar ezin ulerturik
eta orduan, urturik,
biak haragi ta gezur
(bata bestearen beldur,
noiz ihes egingo digun...)
Noiz bihurtu zitzaizkigun
besoak galdera ikur?
Besterik gabe,egunero
- Lortu esteka
- X
- Helbide elektronikoa
- Beste aplikazio batzuetan
Izartu eta leihoa zabaldu dut ohiko legez. Aire berria behar
izaten baitugu esnatzean, egun berrian bizirik sentitzeko, oxigenatzeko, eta bart
isuritako malkoak sikatzeko. Finean aire ufada berri batek giroa indar berri
dezan zabaldu dut leihoa. Gosaltzera joan naiz bitartean, eta nahigabean
harrapatu nauzu berriz ere. Goizean goiz agertu zara, egunero legez. Eta azken
aldian bezala, zurekin gelditu naiz, bakarrizketan. Kanpoan haize ufada bortitzak,
euri zaparraden zarata; eta barnean, soilik zu, ni, eta nire kafea,
bakarrizketan. Guztia esan nahian eta ezinean, zure muxuen zaporea ene kikaran.
Bitartean, gelako leihotik sartu zait negua, hotza, arrotza,
bustia, euria. Hondatu dizkit ohea eta lurra. Gogorarazi dit mundua zugandik
haratago doala. Halako batean enbatak har nazakeela. Baina nik, zu zaitut
maite. Hondamendia garbitu, eta ohean bota naiz berriz: zu maitatzera. Leihoa
ondo itxita, ustekabean harrapa ez gaitzaten berriz, gure bakarrizketan.
Kantuke
Zer ote da denbora?
- Lortu esteka
- X
- Helbide elektronikoa
- Beste aplikazio batzuetan
"Lehengoak ez badizu lagunduko gerora,
geroan pentseu barik bazoaz edonora"
geroan pentseu barik bazoaz edonora"
Time
- Lortu esteka
- X
- Helbide elektronikoa
- Beste aplikazio batzuetan
En los segundos se va el tiempo,
en la respiración y en los latidos. Una eternidad en cada suspiro. Suspiramos
cansados, aburridos, agobiados, plenos o realizados. La etiqueta del tiempo en
tensión.
Cuando sentimos el miedo y el
agotamiento, se nos acaba el combustible y pedimos la hora. Que corra el
tiempo, que nosotros no podemos más. Que corran los segundos que no soy capaz
de respirar, los latidos se me van. Quieres un pitido final, la hora. Volver a
respirar, a latir.
¡Qué maravilla cuando éramos pequeños!
Cuando nos agotábamos, nos ganaban, o simplemente nos superaba el juego pedíamos
tiempo con las manos en T, y todo el mundo nos entendía. Se paraba el juego por
nosotros, por darnos un respiro, un segundo, un latido.
Hoy el tiempo sigue su camino por
mucho que no nos guste el juego, no se detiene por ti, no se detiene por mí.
Quienes se paran somos nosotros, sin respiración, sin latidos, contando cada
segundo, cada hora, cada día que pasa. Como quien se retira esperando que los
demás terminen la partida.
Pedimos cinco minutos más cada
mañana, cinco minutos de evasión. Cinco minutos de esos que al despertar se
convierten en horas mientras seguimos parados. Las cinco horas que nos costó
ayer dormirnos. Es que el tiempo avanza más deprisa cuando dormimos, solo porque
respiramos, porque sentimos los latidos.
Pedimos tiempo, siempre tiempo,
más o menos tiempo, que pare o que corra, segundos o semanas; pero pedimos
tiempo. Porque es lo único constante, lo que sigue su curso mientras esperamos quietos.
Y cuando decidimos movernos, dar un paso, avanzar con él, nos hacemos fuertes.
Recuperamos la vida, la respiración, los latidos y los segundos perdidos.
El tiempo no marca las épocas,
pero las épocas están marcadas por un tiempo.
Kantuke