Mezuak
Isil-isilik
Egun hura arrunta zen itxuraz, baina esnatu eta berehala igarri nuen ezohikoa izango zela.
Goiza lasai zihoan, betiko lez bere bidea eginez, eta egunerokotasunak bere horretan jarraitzen zuen. Hala ere, berezitasunen bat sumatzen zen giroan, edo behintzat sumatzen, nuen.
Leihotik begira pentsakor gelditu nintzen denbora luzez, baina nahiz eta saiatu ez nuen ezohiko ezer ikusten, ez entzuten, ezta usaintzen ere. Begiak paisaiara itsatsita minutu luzeak eman ondoren, etsi egin nuen. Baina etsipenak ez zuen askorik iraun.
Udan bete betean sartuak izanagatik, ez zen batere egun beroa, ezta eguzkitsua ere. Are gehiago, oraindik argitu ez balu bezala estaltzen gintuen iluntasunak, eta hotza ere harrigarria zen; urteko sasoia kontuan harturik, bederen. Behe laino itxia eskualde osoan zehar zabaltzen zen, inguruko muino eta mendi guztietako belardi ezin berdeagoak laztantzen zituelarik.
Kalera atera nintzen egun arrunt haren bereizgarria non aurkituko. Irten eta berehala atariko belar lokaztua zapalduaz eguraldi zakar hura ene barne-barnean sentitu nuen.
Gutxira, euri tantak lurrunduz joan ziren, erabat atertu arte, eta eguzki izpi ahul bezain atseginak iritsi zitzaizkidan hodei hustuen artetik. Pixkanaka, goiz beltza argituz zihoan, udaberrian izan ohi diren egun hotz bezain koloretsu horietako baten antza hartu arte. Hotza dena den, ulergaitza zen.
Logelara bueltatu orduko, behe lainoa jadanik desagertua zen. Gelako leihotik begira jarri nintzen berriz, kristaleko lausotasun gogaikarria garbitu ondoren.
Erlojuak eguna aurrera zeraman ezohiko ezer jazo gabe eta arratsalde gorri ederra bukatzear zegoen. Bitartean, ene arnasaren berotasunak kristal gardena behin eta berriz lausotzen jarraitzen zuen.
Ezer bereziren berririk izan gabe ere, iluntze aldera bermatu nuen udako egun arrunt hark bazuela egunerokotasunetik at gelditzen zen zerbait: ISILTASUNA.
Ordurarte ez nintzen ohartu, baina ordu luze guzti horietan zehar ez nuen ezta hotsik ñimiñoena ere entzun; nik sortutakoez gain noski.
Isiltasun hura erraietararte sartu zitzaidan. Burutapen honek barrena aztoratu zidan eta mutu gelditu nintzen une amaigabe batez. Ezin nuen ezer entzun; ez erlojuaren mugimenduak sortzen duen etenik gabeko soinu aspergarria, ez etxeko iturrietatik erortzen diren ur tanta tipiek sortu ohi duten hots beldurgarria, ezta lurreko egurraren uzkurdurek sortzen dituzten bat-bateko soinu gorrak.
Egun berezi bezain arraroari taupada gutxi gelditzen zitzaizkiola, ideia honek zoratuta utzi ninduen. Nola ez nintzen ba gai izan munduaren doinu faltaz konturatzeko?
Banengoen ba ni. Geure barneko istiluek hausten dute isiltasunaren edertasuna, bizitzaren kantua zarata gorrotagarri bihurtuz. Burmuinaren borborrek hain egiten dute zaila isiltasuna bere osotasunean aditzea, ezen ez garela kanpokoaren gedar faltaz ere jabetzen.
Isiltasun hutsalak duen boterea, bake minutu batek sor dezakeen isilune labur bezain indartsua. Hori da benetan falta zaiguna; bake minutu hutsalak.
Iker Elortegi-Kantuke
El arte de amargarse la vida
Un hombre quiere colgar un cuadro. El clavo ya lo tiene, pero le falta un martillo. El vecino tiene uno. Así pues, nuestro hombre decide pedir al vecino que le preste el martillo. Pero le asalta una duda: ¿Qué? ¿Y si no quiere prestármelo? Ahora recuerdo que ayer me saludó algo distraído. Quizás tenía prisa. Pero quizás la prisa no era más que un pretexto, y el hombre abriga algo contra mí. ¿Qué puede ser? Yo no le he hecho nada; algo se habrá metido en la cabeza. Si alguien me pidiese prestada alguna herramienta, yo se la dejaría enseguida. ¿Por qué no ha de hacerlo él también? ¿Cómo puede uno negarse a hacer un favor tan sencillo a otro? Tipos como éste le amargan a uno la vida. Y luego todavía se imagina que dependo de él. Sólo porque tiene un martillo. Esto ya es el colmo. Así nuestro hombre sale precipitado a casa del vecino, toca el timbre, se abre la puerta y, antes de que el vecino tenga tiempo de decir «buenos días», nuestro hombre le grita furioso: «¡Quédese usted con su martillo, so penco!»
Paul Watzlawick
Edauzkia
Peru ta Patxi, aita-semeak, Donosti aldera zijoazen. Peruk edauzki (perra) bat ikusi zuen bidean, ta esan zion semeari:
—Patxi; artu zak edauzki ori ta gorde sakelian.
—A ze gauza! Txatar ori gordetzeagatik makurtu? Ez. —Ta jaramonik egin gabe jarraitu zion bideari Patxik.
Aitak, ezer erantzun gabe ta ixil-ixilik makurturik artu ta gorde zuen edauzkia.
Lenengo eldu ziran erriyan izan zuen edauzkia saltzeko zoria, ta eman zioten diru ordañez, gereziak erosi zituen.
Tapa-tapa bazijoazen aurrera. Eguerdi aldia zan, ta eguzkiak gogortxo joten zuen.
—Ez ote degu arkituko iturritxoren bat! — esanaz, estu zijoan Patxi izerdi tantaka, aoa legorturik.
Onelako-batean Peruri erori zitzaion sakeletik (bere naiz) geresi ale bat. Patxik artu zuen beriala, baita aora sartu ere gogoz. Geroxiago bota
zuen aitak beste bat; semiak artu ta jan. Orrela, batak bota ta bestiak artu, jarraitu zioten gereziak aitu arte.
Azkenengoa jan ondoren, aitak esan zion semeari: —Bein makurtu baintzan edauzkia jasotzeko, ez ukan eun aldiz makurtu bearrik gereziak artzeko.
Neke txikia eraman nai ez duenak, ondoren ditu neke aundi ta lanak.
2013
Irrifar txiki bat jarri urte zaharrari,
irrifartsu itxaron urte berriari.
Irrifar koloretsua margotuko diogu geroari,
laino beltzek lekua uzteko eguzkiari.
Irrifar erraldoi bat jarri geure buruari,
ortzadarrarekin izan gaitezen ameslari.
Irri egin beraz bi mila ta hamahiruari,
izan dadila berez urte on eta berri.
