Mezuak
Ilunetan argia
Neguan zeruaren iluntasunak denboraren etsai bihurtzen ditu gau luzeak. Ilargiak goizak kentzen dizkigu ilunabarrak emateko, eta bat batean izoztu egiten gara. Koloreen bizitasuna berriz sentituko ez dugulakoan uzkurtu egiten gara, eguzkia betirako joan bailitzan bezala.
Hodeiek mendi tontorretan putz egiten dutenean haize elurtua erraietararte sartzen zaigu, itzaltzen gaituelarik. Izarrak hozten direnean amatatzen diren bezala hozten gara gu ere; enarekin hegora ihes egiteko gogoari gogor eutsiz.
Badakigu, ordea, hegan egiterik ez daukagula, eta narras ez bukatzeko barnekoari estuki oratzen diogu. Bizi-gogoz eraikiriko harroinak mantentzen gaitu zutik, harik eta sugar ausart baten edo eguzki izpiren baten begiradak argitasunean bizitzera gonbidatzen gaituen arte.
Arnas batean itotzen diren gauak sortuko dituen sugarra, orduak egunerokotasunetik aterako dituena. Udako koloreak berreskuratu eta neguko itzalak margotzen lagunduko dizun irribarrea, izarrei distira bueltatzen dien horietakoa. Ilargi orduak gozatzera bultzatuko zaituen izpia, ametsen logura koloreztatuz maitatuko zaituena.
Kantuke
Uztaiak
Arrainen ezkatetako uztaiak neguak sortzen ditu. Arrainak gutxien jaten duten aldia da negua, eta gose garai horrek arrasto ilun bat marrazten du ezkatetan.
Uztai mikroskopikoa da arrainena, ez da itxura batean ikusten, baina hortxe dago. Zauri bat izango balitz bezala. Ondo itxi gabeko zauri bat.
Eta uztaiak arrainetan legez, gertaera latzak geratu egiten dira gure memorian, gure bizitza markatu egiten dute, gure denboraren neurri bihurtu arte. Egun zoriontsuak, aldiz, azkar doaz, azkarregi, eta berehalaxe ahazten zaizkigu.
Arrainetan negua dena, gizakietan galera da. Galerak zehazten du gure garaia.
Galera bakoitza, uztai ilun bat sakonean.
Kirmen Uribe
New York-Bilbao-New York
Zaratak
Pasan los minutos. Pasan las horas. Pasa algún día. Ha leído de todo. Ha hecho de todo. Pero resulta muy difícil escapar al propio silencio. Lo dijo hasta un sabio japonés: puedes escapar al ruido del río y de las hojas al viento, pero el verdadero ruido está dentro de ti.
Udarako gau luzeak
Negarrez bizi direnen irribarrea ikusi
Zeruko hodei grisen artean
Argi izpi berriak ikusi
Ez utzi malkorik ezpainetara iristen
Irri hori lausotzen duen zauririk zabaltzen.
Elur artean
Elur artean esnatu ginen neguko zapatu hartan. Bariku arratsaldetik elurrak ez zuen etenik izan eta gure aurpegietan marraztu zen irribarreak elurraren zuritasun guztia har zezakeen bere baitan; gaur marraztuko lukeenaren oso antzekoa. Azken finean ume handiak baino ez gara, eta badaude barruko umetasuna ukitzen duten momentuak.
Kantuke
Nunca te rindas
Están los que siempre usan
la misma ropa
Están los que llevan amuletos.
Los que hacen promesas.
Los que imploran mirando el cielo.
Los que creen en supersticiones.
Y están los que siguen corriendo
cuando les tiemblan las piernas.
Los que siguen jugando
cuando se acaba el aire.
Los que siguen luchando
cuando todo parece perdido.
Como si cada vez fuera la última vez.
Convencidos de que la vida misma
es un desafío.
Sufren.
Pero no se quejan.
Porque saben que el dolor pasa.
El sudor se seca.
El cansancio termina.
Pero hay algo
que nunca desaparecerá:
La satisfacción de haberlo logrado.
En sus cuerpos
hay la misma cantidad de músculos.
En sus venas corre la misma sangre.
Lo que los hace diferentes
es su espíritu.
La determinación
de alcanzar la cima.
Una cima que no se llega
superando a los demás.
Sino superándose a uno mismo.
Afrikako Sugea
Utzidazu orain, esnatzerakoan, maite, istorio bat kontatzen. Jolm Henry Patterson ehiztaria Tsavo-ko oihanean zihoala izutu egin zen bat-batean, belarretan, epelean zegoen sugetzar bat ikustean. Laster izuak lilurari utzi zion lekua: sugearen larrua urre zaharraren kolorekoa zen, berde koloreko arrasto distiratsuz zeharkatuta, eguzkipean dirdai eginez. Larru hura etxeratzeko apeta sartu zitzaion.
Tiro egin zion burura, eta asmatu. Larrutu zuen gero labanaz, eta lehortzen utzi orduko samindurik ikusi zuen larrua kolorea galtzen ari zela. Aurki urrea zuria zen, berde distiranta beltz zuhail eta triste bilakatua. Bertan bota zuen bere desioaren hondakina. Maitasuna ere azal desiragarria duen izaki misteriotsua da, liluratu eta izutu, biak egiten gaituena.
Ausartzen bagara, plazera eman eta hartzearen jokoan aurkituko gara: ahoa zabalduz musuari, eskuaren laztanez gorputza iratzarririk, gerriaren besarkadan geureganatzen dugu maitemin hautsez edertutako larrua.
Askotan, ordea, ehiztari bilakatzen gara, eta posesibitatearen bidez pertsona horren berezitasunak haustu egiten ditugu, bere aberastasuna ezabatu monotoniaren kanoiarekin, bere azala geureganatzeko gorde nahian, ezin konturatuz bizitzarik gabe azal horrek ez duela ezer balio, desioaren hondakin hits bihurtua.
Azaroak 24
Azaroak 24, beste urte bete, beste 12 hile, beste 365 egun. Zentzumenek harrapatu dabezan milioi bat segundu txiki gehiago memoriari lana ematen.
Gaur zentzumen horrek piztu nahi dodaz. Egun hau, eta beste asko, oroitzapenen kutxan gorde deizuzen, seigarren zentzumenean.
Horretarako dakartzut txokolatezko tarta, bizitza dasta deizun. Horretarako, adiskidetasunaren kanta, gauero entzun deizun. Baita burdinezko lapikoaren berdetasuna, arnastuz usaintzeko, eta kotxez egiteke dekogun bidaia, paisaiarik ederrena ikusteko. Horretarako besarkada bat, hurbil naukazule ez ahazteko; ez nagoenean ere banagoelako eta denboraren sugarrak oroitzapenak erreko ez dituelako.
Bost keinu txikiek seigarren opari handiago bat osatzen dutelakoan...
Zorionak eta muxu potolo bat ;)
5 zentzumenekin memoria!
Kantuke
Itsasoa masailetan
Sentsazio ezohiko bat jabetu da zutaz, duzun bihotz sentibera itolarrian jarriz. Baina zeure iturburu ilunek ez dute ur jauzirik nahi. Azala malkoen gazitasunak eragiten dituen erreduretatik babestu nahiz, ixten dituzu gogor begiak. Ez dituzu masailak guztien aurrean itsaso bihurtu nahi, eta tantaz tanta negarra xurgatzen saiatzen zara.
Gainontzekoen begiradetatik ihes egin nahian, ur guztia irenstera behartuta sentitzen zara. Ezkutatu beharrak begiak behin eta berriz gogor itxi eta arnasa sakon hartzera bultzatzen zaitu, sabeleko korapiloa estutuz. Eztanda egunerarte etengabe konprimituz.
Barrenak negarrik ezean besarkada bat eskatzen dizu. Sabelean urak eman dituen birek sortutako korapiloa askatzeko besarkada soil bat besterik ez. Laztan baten berotan lurrunduko dira irentsitako malko guztiak.
Tamalez, itsaso zabalean uharte bat eraikitzeko gai den sorbalda hori urrun dago orain. Zure ondoan imajinatzen duzu, zuretzat nahi zenuke; itolarrian duzun zati horri esku bat luzatuz, edo biak. Baina urruti dago.
Eta korapiloak eztanda egiten du.
Burua izara artean murgildu eta eztandaren oihartzuna burkoaren azpian isilarazi nahi izan duzu.
Gaurkoz ilundu du. Biharko eguzkiak berotuko ditu itsasoko urak.
Kantuke
Kantuak memorian
Oroitzapen soil baten indarra, urrunekoa hurbil ikusteko aukera, oroimenaren irudiek dakarten malkoz jositako gaua.
Begiak itxita ezin omen da negarrik egin. Loaren beroak lurruntzen ohi ditu malkoak; inoiz ere ez, ordea, memoria.
Geroak atzean utzitako oraina, oraina izan zen geroa, gaur iragan modura datorkizu gogora. Kanpoan haizea badabil ere, bertan diraute irudiek, prosarik gabeak, baina doinuz beteriko irudiak.
Kantuen mila doinuak, momentu bakoitzak kantu bat duela sinestu nuelako, sinestarazi zenidalako. Kantu bakoitzak esanahi bat duela diot nik, hitzez esan ezin dena, berbaldi batean isildutakoa; nahi duenak, ahal duenak ulertuko duena. Agian mila kantuetatik kanpo ditudan hitz lauak ezagutzen dituenak, zituenak.
Ez negarrik egin, joan zaitez lasai, ikusiko gara, egunero, gertu, nahi beste aldiz, memoriaren oroitzapen bakoitzean.
Baldin banago, ez ahaztu, egin irribarre eta izan zoriontsu.
Kantuke
Ez eman hautatzeko
Ez eman hautatzeko
Itsasoa eta Lehorraren artean.
Gustura bizi naiz itsaslabarrean,
Haizeak mugitzen duen zinta beltz honetan,
Gizandi erratu bati eroritako ile luze honetan.
Itsasoarena maite batez ere bihotza.
Inozoa, haur handi batena bezain.
Orain temoso, orain ezinezko paisaiak
marrazten.
Lehorrarena berriz
esku handi horiek ditut gogokoen.
Ez eman hautatzeko
Itsasoa eta Lehorraren artean.
Badakit hari fin bat dela nire bizilekua,
baina Itsasoarekin bakarrik galduko nintzateke,
Lehorrarekin ito.
Ez eman hautatzeko. Hemen geratuko naiz.
Olatu berde eta mendi urdinen artean.
Kirmen Uribe
Eskuak.Ukabilak
Mezu hilak idazteko eskuak
elkarrekin sentitzeko eskuak
arriskua txalotzeko eskuak
ta mundu hau jorratzeko eskuak.
Aski dela esateko ukabilak
Katamalo- Betazalak erauztean
Desagertu egiten zara
ispiluaren aurrean
margotzen zaren bakoitzean
Orduan zeu zara hizpide
zeu zara laudorio
ez duzu parekorik
Amak ez daki nor zaren ez zarenean
are gutxiago ispiluaren aurrean
margotzen zaren bakoitzean
Zuri begira daude esamesak
zutaz mintzo dira begiradak
zu izateko suizidatu dira
nortasun agiriak
Baina horrek guzti horrek
ez dizu deus balio
lekukorik ez badago
Soilik begiak itxitakoan
itzultzen zara zeugana
betazalak erauztean
BARRENEAN …
Espazioko objektuekin gertatzen
den bezala, maiz izakien bi plano baino ez ditugu ikusten. Ez bi dimentsio
dituztelako, gure kokapenagatik baizik. Edo beharbada haien kokapenagatik. Edo
bien arteko posizio erlazioagatik.
Arrazoiak arrazoi, ezin dugu
hirugarren dimentsio hori ikusi, ez goaz itxuratik harago. Agian askotan
zinemako betaurrekoak beharko genituzke, nahiz eta kartoizkoak izan. Gu ere bi
plano horien atzean material sentiberaz sortuak baikaude.
Kantuke
Irudia: JO
Izenondoak
Gure hizkuntza mugatuaren hiztegian munduko gizaki bakoitza definituko zuen izenondorik ez zegoela pentsatu genuen.
Bagenekien txikitan erabiltzen genituen polita, alaia, barregarria eta abar bezalakoek ez zutela balio etorkizunean. Eta baita berezia, ederra, ezohikoa... modukoen balorea ere galduz zihoala.
Ez ginen konturatu, ordea, ez zirela izenondoak balorea galtzen hasiak zirenak, ezta izenak ere. Gu ginen haien balorea ahaztuz gindoazenak. Edozelan, edonoiz eta edozertarako erabiltzen genituelako. Horregatik benetan behar genituenean ez zuten esanahi bera. Gezurra. Ez genituen zuten esanahiarekin ulertzen, guk geneukalako haien interpretazio balorea galduta. Urteetan zehar edozelan, edonoiz eta edozertarako erabiltzearren.
Harrezkero izenondo perfektuaren bila utzi gintuzten, baina perfektua ere ez zen bilatzen genbiltzan izenondoa. Uste genuen bi pertsona ezin zirela berdin deskribatu, orduan pertsona bakarra izango zirelako. Uste izan genuen ere pertsona bakarra deskribatzeko mila izenondo jarri ahal genituela. Baina hori ere gezurra zen, izenondoek ilara luzea osatzen dutenean haien artean bata besteari aurka egiten hasten direlako. Eta guztiaren gainetik pentsatu izan genuen badaudela deskriba ezinak diren pertsonak, eta hori ere, ez zen egia.
Egi bakarra zen pertsonek ez dutela deskribapen soil bat; ez dute hiztegiko izenondo bakarra, ez dituzte mila eta baliteke bat ere ez izatea. Baina gutariko bakoitzak dituen deskribapenak zenbatezinak dira; besteon begietara, bizitzetara edo bihotzetara era ezberdinetan sartzen garelako.
Horregatik ez gara gu izenondoen jabe, ezta besteok epaile, gure eta haien arteko erlazioak mamitzen ditu izenondoak.
Orduan konturatu ginen lengoaiaren mugak hizkuntzarenak baino askoz haratago zeudela, eta hizketaldiak, besarkadak, irribarreak, negarrak,laztanak, begiradak... ere izenondoak zirela, direla eta izaten jarraituko dutela. Hizkuntza edozein izanda ere, nahiz eta hiztegiko izenondoak faltan edo soberan izan, hemen hor eta han, guztientzat daudela izenondoak.
Hitz bakarrez idatzi ezin badaiteke ere, badago zu deskribatzen zaituena, eta ez dizut nik esango, nork daki beharbada izenondoek.
Kantuke
Más que mil pabalabras
Un día comprendí que el silencio vale más que mil palabras!
Un periodista le hizo una entrevista al Dalai Lama, al entrar en la habitación le preguntó:
-¿Qué es lo que más le sorprende de la humanidad?
A lo que él respondió:
-Que se aburren de ser niños y quieres crecer rápido, para después desear ser niños otra vez. Que desperdician la salud para ganar dinero y luego pierden el dinero para recuperar la salud. Que ansian el futuro y olvidan el presente y así no viven ni el presente ni el futuro. Que viven como si nunca fuesen a morir y mueren como si nunca hubieran vivido…
Quede en silencio un rato y le dije:
-¿Pero cuáles son las lecciones de vida que debemos aprender?
Y con una sonrisa respondió:
-Que no pueden hacer que nadie los ame, sino dejarse amar. Que lo más valioso en la vida no es lo que tenemos, sino a quien tenemos, que una persona rica no es quien tiene más, sino quien menos necesita y que el dinero puede comprar todo menos la felicidad… Que el físico atrae pero la personalidad enamora. Que quien no valora lo que tiene, algún día se lamentará por haberlo perdido, y que quien hace mal algún día recibirá su merecido. Si quieres ser feliz, haz feliz a alguien. Si quieres recibir, da un poco de ti, rodéate de buenas personas y sé una de ellas. Recuerda, a veces quien menos te esperas es quien te hará vivir buenas experiencias! Nunca arruines tu presente por un pasado que no tiene futuro. Una persona fuerte sabe cómo mantener en orden su vida. Aún con lágrimas en los ojos, se arregla para decir con una sonrisa:
“Estoy bien”
Udazkenaren negarrei irribarre bat
Udazkenaren lehen negarrak beirazko argi zirrikituaren kontra jotzen entzun nituenean malkoei begira gelditu nintzen.
Ur gaziz beteriko hodeiak bata bestearen atzetik zihoazen korrika. Mendi tontorrak ostenduz, zeru urdina estaliz; baina askorik ilundu gabe, eguzkia ez dagoelako itzaltzerik. Bizkarra ematen diogunean baino ez da desagertzen, itzalak sortuz edo ilargiari lekua utziz.
Udazken negartiak larre horiak orlegiz margotu zituela ere konturatu nintzen, nahiz eta zenbait zuhaitz larrugorritu. Eta basatzak bisitatzen zituen uretan itotako lur zatiak.
Guztiaren gainetik, aldiz, irribar txikien katiuskak ikusten ziren putzuetan saltoka, edozein negar malkori esanez dagoeneko ur nahikoa zegoela. Bustitzen garenean sikatzeko aukera dugula, eta ardurak euri tantak bezain ugariak direnez ez dagoela gehiagoren beharrik.
Jantzi katiuskak eta egin salto!
Kantuke
Etorkizuna
Gela iluna, beltza
bi ate, milaka dirudite
bide bakarra, aukera anitz
denbora astiro doa
astiro-astiro
Segundu bat, minutu bat,
ordu bat, egun bat,
gaua, gaua da jada
ametsa, errealitatea, ametsa
zalantza, erabakia , zalantza
eguna, eguna da
ez du argitzen
erlojuak diolako da eguna
esna zaude, itxaroten
noiz ateak bakarrik irekiko
baina denbora aurrera doa
aurrera-aurrera
ordua da, heldu da, aukera
bakarra, eskuin-ezker, erabakia,
argia,ate irekia, bizitza,
bizitza, etorkizuna
. ETORKIZUNA
hainbeste arduratzen gaituena
erabaki txikiz eraikia
Kantuke
Makuluak
Zazpi urte geldirik iragan nituen nik , ezin eman pausorik.
Jo sendagilearengana hark berehala galdetu zidan: “zertarako makuluak?”
nik erantzun :” elbarria naiz”
“Ez nau batere harritzen” izan ziren haren hitzak : “saiatu zaitez ibiltzen tramankulu hauek dira ibiltzen uzten ez dizutenak, tramankulu hauek dira zure traba nagusia”
“Ausartu zaite , saia ibiltzen , narras zaite lau hankatan”
Munstro bat zirudien barrezka ozen , krudel , bi makuluak hartzen
nire bizkarraren kontra pausutzeaz batera , morroiak barreari ezin eutsiz bota zituen sutara
Orain banabil , orain badakit , orain sendatuta nago ; barre algara akuilu batek osatu ninduelako
zenbaitetan bakarrik, makilak ikustean , ordu batzuz soilik motelago nabil
baina ibili banabil orain banabil
Irudimenean errealitatea
Izutu egin nintzen egun hartan. Ez nekien ziur zerk izutzen ninduen, baina zerbait lekuz kanpo zegoela zirudien. Ezerk gutxik larritzen ninduela jakitean konturatu nintzen horretaz.
Zerbaiten berri ematen zidatenean txundituaren plantak egiten nituen, nire erreakzio faltaz konturatuko ez zirelakoan. Ez nekien kontatzen zidatena behin baino gehiagotan gertatu izan bazen edo gaua sartzean irudiz beteriko ene ametsetan ikusi nuen. Irudimena eta errealitatea nahasten nituen, nahi gabe.
Ez nekien zer zen baina arraroa zela argi dago. Hasiera batean alkohola hartu nuen erruduntzat, beranduago arreta falta eta interes eza, baina azkenean, hori baino gehiago zela ere iruditu zitzaidan. Zer ordea?
Iñurri bat baino txikiagoak gara gu mundu deitzen diogun honetan. Nola izango nintzen ba gai zer hori aurkitzeko askotan nor nintzen ere ez banekien? Bai, lotura bat izan zezakeela otu zitzaidan: arreta falta memoria faltarekin, iragana etorkizunarekin, irudimena errealitatearekin... Mila lotura hauen atzean zer zegoen aurkitzea, ordea, ez zen bilatzearen kontua.
Denborak arrazoi gordeak erakutsiko zizkidala erabaki nuen. Baina denbora bukaezina da eta arrazoiek bizitza osoa ezkutuan iragan dezakete. Azkenean, gizakiak urte pare bat baino ez dirau bizirik.
Kantuke
Egia, armairu hau zuria zen.
Antzekoa gertatzen da armairu zahar bat margotzen duzunean. Pentsa armairuari pintura zaharraren gainetik beste bat jartzen diozula. Zuriaren gainetik marroia. Handik gutxira pentsatzen duzu armairu hori beti izan dela marroia. Ahaztu egiten duzu noizbait zuria izan zela. Baina denboraren ondorioz, hezetasunak, beroak, hotzak, ukituek pairatzen dute armairua, eta horien ondorioz gaineko geruzaren zati bat jausten zaio. Pintura zatitxoak jausi eta marroiaren azpian armairuak azal zuria duela ikusten duzu. Lehenengo unean harritu egiten zara, baina gero esaten duzu, arrazoia, egia da, armairu hau zuria zen. Horrela gertatzen zaigu guri ere. Eten gabe ari gara geure burua margotzen, gertakari baten gainean beste bat jartzen, hondoan dagoena ahaztuz edo ahaztu dugula pentsatuz. Baina egun batean kolpea hartzen dugu, eta armairuari bezala, geruza zatitxoak jausten zaizkigu lurrera, eta agerian geratzen zaizkigu beste geruza batzuk, jatorrizkoak. Eta orduan esaten dugu, bai, egia, armairu hau zuria zen.
Ezkutuko maitea
Neuk ere izan nuen ezkutuko maite bat
zazpi edo zortzi urte nituela.
Berak ez zekien ezer.
Ez nion inoiz ezer esan.
Irribarre bat zen harekin zubi bakarra.
Duela gutxi amets egin nuen berarekin.
Girnaldak, zaldi urdinen urrezko iduneria.
Bazterrera eraman eta itaundu zidan:
«Ondo ibili haiz munduan barrena?
Zorterik izan duk?».
Ezetz esan niola uste dut.
Eta abismora erori baino lehen esan zidan:
«Beti jakin dut maite nauzula».
Ez dakit atzera itzultzea zilegi zaigun,
albo batera lagatako bidegurutzeak
berriz aukeratzeko modurik badugun.
Baina egia da lantzean behin
iraganean sentitutakoa egiazko bilakatzen dela,
amiñi batean bada ere.
Ametsetik astebetera
elkarrekin topo egin genuen kalean.
Girnaldak, zaldi urdinen urrezko iduneria.
Ez zuen elkarrizketak
ametsaren antzik izan.
Hainbat urte lehenago bezala,
irribarre bat gorabehera,
ez nion ezer esan.
Kirmen Uribe
Kaligrafia
Ez nekien zergatik, baina idazten hasi behar nintzen, ahalik eta azkarren, hitzak ahaztu baino lehen. Idazten edo zirriborroak egiten, nork daki. Paperean umeek egiten dituzten marrazki traketsak irudikatzen.
Bai, egin barre. Umeen modukoak. Umeek ez al dute ba ondo marrazten?
Buelta erdi ematen duzunerako ume batek bere burutik pasa den guztia marraztu du. Agian bere bizitza osoa kontatu dizu: bere arazoak, bere beldurrak, lotsak, nahiak, ametsak.. eta zu ez zara ezta konturatu; helduegia zara horretarako. Helduek gure hizkuntza baino ez dugu ulertzen. Hain gara konplexuak, ezen ume batek egin lezakeen marrazkirik sinpleena ere ez baikenuke ulertuko. Hori inteligentzia gurea!
Ilargira hel gaitezke ingeniariek marrazki konplexuen bidez diseinatzen duten espaziontzian, eta heldu orduko ere ez ginateke konturatuko umea aspaldi iritsi zela ilargira. Amestea besterik ez du behar, begiak itxi beharrik ere ez du. Ondoko larrean botata dagoen zuhaitz makila eta bizikletako kaskoa hartu eta segundo gutxitan heltzen da satelite horretara eta helduok zapaldu ez ditugun beste hainbat tokitara. Gu, ordea, gure azkartasuna dela eta, oraindik zelan, zertarako eta zergatik guztien erantzunak bilatzen gaude.
Pena bat da umeak horren arin haztea. Haien izena idazten ikasten dutenean, eta marraztetik margotzera pasatzen direnean, orduantxe sartzen dira errealitatearen helduaroan. Kolore beltza Olentzeroren txapeletik atera ezin denean, eta marra urdin txikiena ere ezin denean fraken tolesturetatik kanpo egon. Ez al ditu Olentzeroren frakak firuak solte?
Eskerrak ume horrek bere izena baino ez dakiela idazten, bere abizena idazten irakasten diotenean ez baita Olentzeroren irudirik margotzen egongo.
Kantuke
El mundo
Un hombre del pueblo de Neguá, en la costa de Colombia, pudo subir al alto cielo.
A la vuelta, contó. Dijo que había contemplado, desde allá arriba, la vida humana. Y dijo que somos un mar de fueguitos.
- El mundo es eso- reveló-. Un montón de gente, un mar de fueguitos.
Cada persona brilla con luz propia entre todas las demás. No hay dos fuegos iguales. Hay fuegos grandes y fuegos chicos y fuegos de todos los colores. Hay gente de fuego sereno, que ni se entera del viento, y gente de fuego loco, que llena el aire de chispas. Algunos fuegos, fuegos bobos, no alumbran ni queman; pero otros arden la vida con tantas ganas que no se puede mirarlos sin parpadear, y quien se acerca, se enciende.
Eduardo Galeano
Minutu iheskorrak
Minutu iheskorrak maite izaten ditugu, azkar igarotzen direnak. Haien atzetik korrika hasi eta harrapatu nahi genituzkeen horiek. Baina, eskua luzatzerako ordu luzeak pasa dira minutu haietatik, eta konturatzen gara gelako erlojuaren orratzei ezkerrerantz bira pare bat ematearekin ez dela nahikoa; munduak erritmo berdinean biraka jarraitzen duela, etengabe, eguzkitik ilargira, udazkenetik udaberrira, behin eta berriz... maite ditugun minutuak atzean utziz.
Gaur, aldiz, ilargiak esnatu zaitu, edo izar baten distirak, edo gaueroko trenak.... auskalo. Hurbildu, eta belarrira xuxurlatu dizu: "minutuek ez zuten ihes egin, nahi duzun beste aldiz ikusiko dituzu, ametsetan, oroitzapenetan...nahi duzun beste bider."
Maite duguna baino ez baitugu gogoan izaten.
Kantuke
Urriak 7, 1997
Ez dut gogoan euria ari zuen
edo eguzki izpiek itzartu ninduten,
hotza ala beroa egiten zuen,
gaua ala eguna zen...
Ezin naiz gogoratu 3 urte baino ez nituelako.
Etxean esan didatelako dakit adin hori nuela,
horretaz ere ezin bainaiz gogoratu.
Eta agian inbidia apurren bat, edo ez;
neba-arreben kontua, denborak sendatzen duena.
Hitzek deskriba ezin dituzten 15 udazken pasa dira egun hartatik, agian irudiek gogora ekarriko dizkizutenak, baina baita argazkietatik at daudenak.
Ez larritu, beste hainbeste udaberri ditugu bizitzeke; berbaldi batean laburtu ezingo direnak, asteburu bakoitzeko besarkadetan eta irribarretan islatuak.
Kantuke
Gaurko iragana
Beldur naiz.
Iluntasunaren beldur, gauaren beldur.
Gau bakoitzak egun berri bat dakarrelako.Gau bakoitzak iragana eraikitzen duelako,
atzoko egunak sortuz.
Egun berri bakoitza egun bat gutxiago delako;
eta nik oraingo egunak maite ditudalako.
Ez oraina izango diren gerokoak;
iragana bihurtzen ari diren oraingoak baizik.
Ez, ez gara bizi iraganean.
Baina, bai badago iragan bat;
ahaztu nahi ez duguna;
ahaztu behar ez duguna.
Nor garen irakatsi ziguna,
edo behintzat ahalegindu zena.
Oraina den modukoa izatearen arrazoia.
Kontuke
Irribarre, begiekaz iten da :)
Batek baino gehiauk galdetu dozte irribarrearen berri azken egunotan. Irribarre baten benetako balorea, irribarre faltsua edo zintsoa. Eta ez, ahoaz marrazten diren irribarre guztiak ez dire zertan zintsoak izen behar. Esaten da begiek direla barrenaren ispilu, eta irribarrea hortik dator. Halan ba, ez dazte ahaztuko behin entzundako esaldie. "Irribarre, begiekaz iten da".
Kontuke